Donderdag 27 juni

Vandaag vertrekken wij via Vaala en Vuolijoki richting Kajaani; het is gewoon zalig om zich in Finland met de wagen te verplaatsen; zo goed als geen verkeer, no stress. Onderweg stoppen om een overstekende ringslang te helpen, nadat ik per ongeluk over het arme diertje haar staart heb gereden (staart??? een slang is precies één grote staart) alsook om foto’s te nemen van een visarend op nest. In Vaala houden wij halt om onze dorst te lessen, maar het probleem in Finland is dat men er niet zo snel iets vindt om er iets te gaan drinken; in een tankstation kan men meestal wel terecht om iets te eten maar deze zijn ook hier dun bezaaid. Maar wij hebben tijd en wie zoekt, die vindt. Een aanrader voor wie ooit de weg neemt tussen Vuolijoki en Kaajani: stop gerust eens aan “parking Nuottijarvi”. Hier vindt men een zeer net en aangenaam eethuisje met zeer vriendelijke bediening. Een lekker fris pintje Karhu (beer in het Fins) gaat er altijd in. In Kaajani aangekomen (Scandic Hotel) maken wij een wandeling in de omgeving voordat wij ons naar onze kamer begeven.

Vrijdag 28 juni
Na het ontbijt gaat het richting Martinselkosen. Onderweg bezoeken wij een paar plaatsen waar ik voordien ook al geweest was, maar die ik nu graag aan Conny wil laten zien. Na onze rit komen wij uiteindelijk aan bij Markus, Jani en de andere familieleden. Het doet goed, zeer goed, om na vier jaar hier terug te zijn. De rust hier, de natuur, kortom alles is gewoon zalig.

Onze eerste avond brengen wij door in een “moose hide”; onze gids vergezelt ons van aan de straat door het bos naar de hut, een afstand van ongeveer een 250 meter. Tijdens deze korte wandeling maken wij kennis met grote aantallen muggen, alom aanwezig door het warme weer. Bij het betreden van onze hide kregen wij gezelschap van die ganse meute muggen. Na het vertrek van onze gids konden wij ons het eerste halfuur bezighouden met het vangen van die muggen. Daar er nergens eland te bespeuren was, enkel één sneeuwhaas, zijn wij na een vijftal uurtjes teruggereden naar onze verblijfplaats.

Zaterdag 29 juni

Verjaardag van onze dochter, de eerste maal dat wij met haar verjaardag niet thuis zijn – maar in gedachten zijn wij altijd bij haar -. Vandaag ook onze eerste berennacht. Het weer is nog steeds goed, zonnig met hier en daar een enkele wolk. Zoals ik reeds zei, Finland en warm weer, geeft een overvloed aan muggen; dit heeft dan het nadeel dat het praktisch onmogelijk is om er te gaan wandelen in de bossen. Maar wij houden ons bezig met de streek te verkennen via de kilometers lange gravel roads en op zoek te gaan naar sneeuwhoenen, auerhoenen of andere dieren. Om 15 uur is er dinner time zodat wij tegen 16 uur kunnen vertrekken naar de hides; vandaag doen wij de “swamphide” (hut aan een moeras). Hier net als de dag voordien, van de plaats waar de auto staat tot aan de hut, ongeveer 1500 meter, een zwerm muggen achter ieder van ons en zij gaan ook deze keer mee de hut binnen. Na het muggen meppen en de fototoestellen te hebben geïnstalleerd, moeten wij niet te lang wachten voor de eerste beren ten tonele komen. Het is een berin met drie cups van een paar maand oud. Tijdens de nacht zien wij enkel verschillende mamaberen met enkele maanden oude cups, blijkbaar een vruchtbaar jaar. Het verschil met vorig bezoek is dat de beren zich nu maar de eerste helft van de nacht laten zien; toen was het paarseizoen en waren er gedurende de hele nacht beren op pad. Nu hebben wij geen enkel mannelijk exemplaar gezien.

Zondag 30 juni

Tijdens de dag houden wij het zeer rustig zodat wij niet te moe aan onze tweede berennacht kunnen beginnen. Van “nacht” kan men in deze periode van het jaar zeker niet spreken, daar het gedurende de hele nacht niet donker wordt; om 01 uur kan men gerust buiten de krant nog lezen zonder gebruik van kunstlicht. Zalig is dit, alleen dreigt het gevaar oververmoeid te raken omdat men later gaat slapen en vroeger opstaat. Voor onze tweede berennacht gaan wij deze maal naar de “pondhide” (hut aan een meer). In tegenstelling tot vier jaar geleden waren de hides niet meer gelocaliseerd aan het kleine meertje, maar verplaatst naar een groter meer; het was hier dan ook veel mooier. Omdat de eerste nacht erg goed was meegevallen voor Conny, had ze dan toch besloten om ook deze maal mee te komen :-). Aangekomen aan de hide was het weer nog steeds zonnig en het was veelbelovend voor de rest van de nacht, maar in de verte klonk toch een onweer dat onze richting uitkwam. Al snel was de eerste beerin aanwezig met twee jonge beren van ongeveer twee en half jaar oud. Je zag dat de moeder nogal onrustig was door het naderende onweer en al vlug verdwenen ze het woud in. Gedurende het overtrekkende onweer hebben wij geen enkele beer gezien maar na ongeveer drie uren kwam er weer beweging en zagen wij nu ook weer enkele vrouwtjes met cups, alsook enkele mannetjes op zoek naar iets eetbaars. Gedurende de hele nacht hoorden wij auerhanen roepen in het bos maar vanuit de hut kregen we geen zicht op deze dieren.

Maandag 01 juli

Na een heerlijk ontbijt en een kleine rustperiode brengen wij een bezoek aan de “silent people” en ik moet zeggen, ook deze maal waren ze stil. Deze maal was het aangrenzend fieldcafé open en hebben wij ons te goed gedaan aan een op houtvuur gebakken pancake. Ook nu op uitkijk geweest naar eland, maar opnieuw zonder succes.

Dinsdag 02 juli

Met spijt nemen wij afscheid van Martinselkosen maar ook nu zeg ik geen vaarwel maar tot ziens; in mijn achterhoofd zit 2015 eventueel als volgend bezoek aan deze prachtlocatie. Onze volgende en tevens laatste verblijfplaats is Posio. Deze maal hebben wij gekozen voor een verblijf in een huis dat wij hebben gehuurd voor 4 nachten (www.himmerki.com).

Posio ligt ongeveer 200 km noordelijker en dit kan men ook zien aan de vegetatie, de dennen- sparrenbomen zijn beduidend smaller zodat de takken niet breken onder het gewicht van de sneeuw. Onderweg houden wij halt aan een rendierenfarm alsook aan het iets verder gelegen “Luontakeskus Hossa Naturum Visitor Centre”. Na deze twee bezoeken rijden wij door tot in Kuusamo, waar wij een bezoek brengen aan het “Hannu Hautala Nature Photography Centre”; hier zijn mooie foto’s te bewonderen van de Finse fauna en flora. Na dit bezoekje deden wij onze inkopen, om toch iets in huis te hebben de volgende dagen, daarna richting Posio. Onze “Lakeshore Villa” is kraaknet, ruim en heeft een fantastisch uitzicht op het Kikajärvi meer. Na ons te hebben geïnstalleerd, verkennen wij te voet de omgeving tot de muggen ons terugdrijven naar huis. ’s Avonds om 23 uur vertrekken wij op zoektocht naar elanden; één van onze gidsen in Martinselkosen had ons verteld dat deze streek beter was om elanden te spotten; maar ook deze keer hebben wij geen resultaat. Wel is het uitkijken en voorzichtig rijden, want hier lopen veel rendieren rond en deze hebben niet zo snel de intentie om de baan te ruimen; maar ja, no stress in Finland.

Woensdag 03 juli

Steeds weer wakker worden met een zon die al hoog staat te schitteren, is toch een zaligheid; wat kan het leven mooi zijn. Vandaag brengen wij een bezoek aan de “Kerstman”; hiervoor moeten wij naar Rovaniemi. Deze stad is gelegen aan de poolcirkel; het is immers niet alleen de hoofdstad van Lapland, maar ook de “poort naar Lapland” wordt wel eens gezegd. Na een bezoek aan Santaclausvillage te hebben gebracht, commerciële bedoening trouwens maar ja, ook niet anders verwacht, besluiten wij van door te rijden naar “Ranua Wildlife Park” om toch maar tenminste één eland te zien krijgen. Het dierenpark is grotendeels bevolkt met inheemse soorten; wolf, beer, veelvraat, lynx, poolvos… en uiteindelijk zien wij twee elanden liggen achter een paar struiken; de dieren waren te loom van de hitte zodat ze het vertikten van eens op te staan. Het blijft dan maar bij twee elandkoppen, maar dat is beter dan niets. ’s Avonds wagen wij onze kans nog eens in de buurt van Posio; resultaat 0.

Donderdag 04 juli

Het nadeel van het warme weer is, zoals ik al zei, dat onze wandelingen beperkt blijven tot korte stukjes en zodra de muggenlast te erg wordt, keren wij sofort terug naar ons huis of de wagen. Vandaag rijden wij richting Kemijärvi, grotendeels over gravelroads noordelijker Finland in. De staat van de gravelroads is over het algemeen beter dan de straten van beton of asfalt bij ons in België. In Kemijärvi hebben wij het genoegen om op het gemeenteplein een zangwedstrijd van de plaatselijke bevolking te mogen aanhoren, terrasje op en een Karhu biertje in de hand, meer moet dat niet zijn. Wat opvalt in de steden (wat men steden noemt) is dat de buitenkant van winkels en huizen er een beetje verloederd en niet onderhouden uitziet, maar eens binnenin is alles proper en net. Dit komt omdat het overgrote deel van het jaar buiten alles vol sneeuw ligt of hangt zodat het soms de moeite niet loont om voor vier a vijf maand de buitenkant te verven of netjes te houden. Finnen zijn introvert maar eens je met ze praat, zijn het best aardige mensen; ook hebben wij gedurende onze vakantie verschillende keren de vraag gekregen of wij Zweden waren; zij verwarren het Nederlands met het Zweeds. Ik antwoorde dan steeds: ‘Nej, vi kommen från Flandern’. ’s Avonds in de buurt van Posio weer op zoek naar …… weer niets. Wij denken dat er van alle elanden in Finland sausissen zijn gedraaid; ik weet dat het schuwe dieren zijn, maar ééntje mag zich toch eens laten zien! De beste tijd om elanden te spotten is september – oktober gedurende de bronstijd . De eland is het grootste hert in de wereld en kan tot meer dan 2 meter (schofthoogte) uitgroeien, met een gewicht van ca. 800 kg. Een eland kan wel 25 jaar oud worden. Gedurende de bronstijd kan een elandenstier wel 4 tot 5 vrouwtjes dekken. De vruchtbare periode van een vrouwtje, een elandenkoe, is slechts 8 – 10 uur. De elandenkoe heeft een dracht van 8 maanden. Meestal worden er twee kalfjes geboren. Al na een paar uur zijn de kalfjes in staat om op hun wankele benen de moeder te volgen. De eerste week na de geboorte van de kalfjes houdt de moeder haar ”kinderen“ diep in het bos verborgen. De elandenstier verliest zijn gewei tegen het eind van de winter, maar binnen 7 maanden is het gewei weer aangegroeid.

Vrijdag 05 juli

Onze laatste dag in Finland: morgen keren wij huiswaarts. In de voormiddag maken wij tijd om inkopen te doen. Na het ontbijt vertrekken wij met de auto richting Kuusamo; na een kwartier zien we eindelijk waar wij al dagen op zoek naar zijn: eland en niet één, maar twee. Ze staan rustig te eten kort tegen de rijweg; ik rijd hen eerst voorbij om iets verder te keren en mijn fototoestel te nemen, zodat ik snel een aantal foto’s kan nemen vóór zij de benen nemen. Eindelijk, na zoveel dagen, is het ons dan toch gelukt en wij zijn er dolblij mee. In de namiddag maken wij een wandeling in de buurt van Posio maar blijven wijselijk uit de bossen zodat we niet teveel last hebben van de muggen. ’s Avonds houden wij het rustig en genieten van het uitzicht vanop het terras.

Zaterdag 06 juli

’s Morgens regent het voor het eerst sedert onze aankomst hier in Finland, maar wij laten het niet aan ons hart komen: wij vertrekken vandaag en de weersvoorspelling voor het thuisfront is goed, zelfs zeer goed, na het miezerige weer dat er ginds al is geweest gedurende een zeer lange periode.
Het is zeer goed geweest ons verblijf hier in het Noorden, wij hebben er super van genoten. Maar één ding is zeker: ik kom zeker nog terug; in de zomer om er beren te fotograferen, in de winter om het noorderlicht te bekijken, in het voorjaar om er de laplanduil te fotograferen!